آیه 115 سوره صافات

از دانشنامه‌ی اسلامی

وَنَجَّيْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ

[37–115] (مشاهده آیه در سوره)


<<114 آیه 115 سوره صافات 116>>
سوره :سوره صافات (37)
جزء :23
نزول :مکه

ترتیل

ترجمه (مکارم شیرازی)

ترجمه های فارسی

و هر دو را با قومشان از بلای بزرگ (فرعونیان) نجات دادیم.

و آن دو نفر و قومشان را از اندوه بزرگ نجات بخشیدیم،

و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانيديم.

آن دو و مردمشان را از رنجى بزرگ نجات بخشيديم.

و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ نجات دادیم!

ترجمه های انگلیسی(English translations)

and delivered them and their people from their great distress,

And We delivered them both and their people from the mighty distress.

And saved them and their people from the great distress,

And We delivered them and their people from (their) Great Calamity;

معانی کلمات آیه

  • كرب: اندوه شديد. بعضى مطلق حزن مسلّط بر قلب گفته‌‏اند، مراد از آن در آيه ظاهرا شكنجه فرعونيان است.

تفسیر آیه

تفسیر نور (محسن قرائتی)


وَ لَقَدْ مَنَنَّا عَلى‌ مُوسى‌ وَ هارُونَ «114» وَ نَجَّيْناهُما وَ قَوْمَهُما مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ «115» وَ نَصَرْناهُمْ فَكانُوا هُمُ الْغالِبِينَ «116»

و به راستى ما بر موسى و هارون منّت نهاديم. و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ نجات داديم. و آنان را يارى كرديم، پس غالب آمدند (و پيروز شدند).

وَ آتَيْناهُمَا الْكِتابَ الْمُسْتَبِينَ «117» وَ هَدَيْناهُمَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ «118» وَ تَرَكْنا عَلَيْهِما فِي الْآخِرِينَ «119»

و به آن دو كتاب روشنگر داديم. و آن دو را به راه راست هدايت كرديم.

و براى آن دو در ميان آيندگان (نام نيك) باقى گذاشتيم.

پیام ها

1- ياد الطاف الهى به پيامبران پيشين، سبب آرامش و دلگرمى و دلدارى پيامبر اسلام و مسلمانان در شرايط سخت مكّه است. «وَ لَقَدْ مَنَنَّا»

2- برطرف شدن فشارهاى روحى از بزرگ‌ترين نعمت‌هاى الهى است. مَنَنَّا ... نَجَّيْناهُما ... مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ‌

3- مردان خدا زمانى از نگرانى راحت مى‌شوند كه قومشان نيز راحت باشند. «وَ نَجَّيْناهُما وَ قَوْمَهُما مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ»

4- كسى كه مورد لطف و نصرت خداوند قرار گيرد، قطعاً پيروز خواهد شد. «نَصَرْناهُمْ فَكانُوا هُمُ الْغالِبِينَ»

جلد 8 - صفحه 55

5- اول نجات از طاغوت، سپس دعوت به كتاب و راه خدا. نَجَّيْناهُما ... آتَيْناهُمَا الْكِتابَ الْمُسْتَبِينَ وَ هَدَيْناهُمَا

6- پيام‌ها و مضامين تورات و ديگر كتب آسمانى، بسيار روشن و قابل فهم همگان است. «الْكِتابَ الْمُسْتَبِينَ»

7- سخنان و نوشته‌هاى مربوط به تبليغ دين، بايد روشن و روشنگر باشد. «الْكِتابَ الْمُسْتَبِينَ»

8- حتّى انبيا به راهنمايى خداوند نيازمندند. «هَدَيْناهُمَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ»

9- نام نيك، يكى از پاداش‌هاى الهى در دنياست. «تَرَكْنا عَلَيْهِما فِي الْآخِرِينَ» در اين سوره از حضرت نوح در آيه 78 و از ابراهيم عليه السلام در آيه 107 و از موسى و هارون عليهما السلام در آيه 119 با بقاى نام نيك، تجليل شده است.

تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)



وَ نَجَّيْناهُما وَ قَوْمَهُما مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ (115)

وَ نَجَّيْناهُما وَ قَوْمَهُما: و نجات داديم آن دو و قوم ايشان يعنى بنى اسرائيل را، مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ‌: از اندوه بزرگ كه غرق و گرفتارى در دست دشمنان با اعمال شاقه و آزار و اذيت و كشتن باشد.

«1» مؤمنون/ 101.

جلد 11 - صفحه 149


تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)


وَ لَقَدْ مَنَنَّا عَلى‌ مُوسى‌ وَ هارُونَ (114) وَ نَجَّيْناهُما وَ قَوْمَهُما مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ (115) وَ نَصَرْناهُمْ فَكانُوا هُمُ الْغالِبِينَ (116) وَ آتَيْناهُمَا الْكِتابَ الْمُسْتَبِينَ (117) وَ هَدَيْناهُمَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ (118)

وَ تَرَكْنا عَلَيْهِما فِي الْآخِرِينَ (119) سَلامٌ عَلى‌ مُوسى‌ وَ هارُونَ (120) إِنَّا كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (121) إِنَّهُما مِنْ عِبادِنَا الْمُؤْمِنِينَ (122)

ترجمه‌

و بتحقيق منّت نهاديم بر موسى و هارون‌

و نجات داديم آن دو و قومشانرا از اندوه بزرگ‌

و يارى كرديم آنانرا پس بودند ايشان غلبه‌كنندگان‌

و داديم بآن دو كتاب واضحى را

و هدايت نموديم آن دو را براه راست‌

و باقى گذارديم براى آندو در آيندگان‌

ذكر خير سلام بر موسى و هارون را

همانا ما اينچنين پاداش ميدهيم نيكوكارانرا

همانا آن دواند از بندگان ما كه گروندگانند.

تفسير

خداوند منّان منّت نهاد بر حضرت موسى و هارون از پيغمبران بنى اسرائيل بنبوّت و رسالت و معجزات بسيار و منافع دينى و دنيوى بيشمار و نجات داد آن دو و تمام آنطائفه را كه دوازده قبيله بودند معروف بأسباط از دوازده پسر حضرت يعقوب ارهمّ و غم و اندوه بزرگى كه داشتند از تسلّط قبطيان و فوعون و فرعونيان بر آنها كه بر صغير و كبيرشان رحم نمى‌نمودند و شرح حالشان مكرّر ذكر شده كه بچه اعمال شاقه‌اى وادارشان ميكردند و خداوند ببركت آن دو وجود محترم نصرت داد ايشان را بر دشمنانشان و بر آنها غلبه نمودند بطوريكه نا انقراض عالم ذكر آن در السنه و افواه باقى است و بالاتر از همه آنكه خداوند كتاب تورية را كه مشتمل بر احكام بليغه و نصائح و مواعظ شافيه وافيه كافيه براى اداره امور دنيوى و اخروى آنها در آن عصر تا زمان حضرت عيسى عليه السّلام بود بآن دو عنايت فرمود و بشارت داد در آن معجزه پيغمبر آخر الزّمان از نسل حضرت اسمعيل كه عموى آنها بود و اولاد او را برادران خودشان ميخواندند و آنكه دين او كامل كننده تمام اديان و تا روز قيامت باقى است و هدايت نمود آن دو را براه راست بهشت و ولايت امير المؤمنين و ائمه طاهرين عليهم السلام و بقيّه آيات در قصّه نوح عليه السّلام بيان شد.

اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)


وَ نَجَّيناهُما وَ قَومَهُما مِن‌َ الكَرب‌ِ العَظِيم‌ِ (115)

و نجات‌ داديم‌ موسي‌ و هارون‌ و قوم‌ ‌آنها‌ ‌را‌ ‌که‌ بني‌ اسرائيل‌ بودند ‌از‌ كرب‌ عظيمي‌.

كرب‌ عظيم‌ تسلط فرعون‌ و فرعونيان‌ و قبطيان‌ ‌که‌ رجال‌ ‌آنها‌ ‌را‌ ‌به‌ غلامي‌ و عبوديت‌ ميگرفتند و نساء ‌آنها‌ ‌را‌ بكنيزي‌ و كلفت‌ و ابناء ‌آنها‌ ‌را‌ سر مي‌بريدند

جلد 15 - صفحه 184

و ‌آنها‌ ‌را‌ باعمال‌ شاقه‌ وادار ميكردند خداوند تمام‌ فرعونيان‌ ‌را‌ ببلاهاي‌ گوناگون‌ مثل‌ طوفان‌ و جراد و قمل‌ و ضفادع‌ و دم‌ مبتلاء نمود و غرق‌ شدند و تمام‌ هلاك‌ شدند و اراضي‌ و اموال‌ و جواهرات‌ و زخارف‌ ‌آنها‌ نصيب‌ بني‌ اسرائيل‌ شد.

برگزیده تفسیر نمونه


]

(آیه 115)- در نخستین مرحله می‌فرماید: و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ نجات دادیم» (وَ نَجَّیْناهُما وَ قَوْمَهُما مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ).

چه اندوهی از این بزرگتر که بنی اسرائیل در چنگال فرعونیان جبار و خونخوار گرفتار بودند؟ پسرانشان را سر می‌بریدند، و زنانشان را به خدمتکاری و مردان را به بردگی و بیگاری وا می‌داشتند.

سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:

تفسیر های فارسی

ترجمه تفسیر المیزان

تفسیر خسروی

تفسیر عاملی

تفسیر جامع

تفسیر های عربی

تفسیر المیزان

تفسیر مجمع البیان

تفسیر نور الثقلین

تفسیر الصافی

تفسیر الکاشف

پانویس

  1. تفسير احسن الحديث، سید علی اکبر قرشی، ج9، ص171

منابع